Η προϊστορία της άθλησης
Τα πρώτα σπέρματα του αθλητισμού μπορούν να εντοπισθούν στα αρχικά στάδια της ανθρώπινης κοινωνίας και, κυρίως, στο κυνήγι, το οποίο αποτελούσε τη βασική βιοποριστική δραστηριότητα των πρωτόγονων φυλών. Οι άνθρωποι έτρεχαν για να συλλάβουν τα άγρια ζώα, τα σημάδευαν με πέτρες και δόρατα, συχνά πάλευαν μαζί τους, κολυμπούσαν σε λίμνες και ποτάμια. Πλήθος τοιχογραφιών της Εποχής του Λίθου από την Ευρώπη και την Εγγύς Ανατολή παριστάνουν ανθρώπους κατά τη διάρκεια κυνηγιού άγριων θηραμάτων. Στις παραστάσεις αυτές, οι κυνηγοί μερικές φορές συνοδεύονται από άλλους ανθρώπους, που παίζουν κάποιο μουσικό όργανο, και έτσι, η ενέργειά τους αυτή φαίνεται ότι λάμβανε θρησκευτική, τελετουργική υπόσταση, που αποσκοπούσε στον εξευμενισμό των θεών και των δυνάμεων της φύσης.
Αργότερα, με τη νεολιθική επανάσταση και την εξημέρωση των ζώων και με την επινόηση, μετά την 4η χιλιετία π.Χ., νέων μέσων για την καλλιέργεια της γης, όπως του αρότρου και του τροχού, το κυνήγι και άλλες σωματικές δραστηριότητες, που αποσκοπούσαν στη συλλογή τροφής, παραγκωνίσθηκαν, χωρίς, όμως, να εξοβελισθούν από τη ζωή των κοινωνιών αυτών. Άλλωστε, τα σωζόμενα κείμενα σημαντικών πολιτισμών της Ανατολής, όπως των Σουμερίων, των Βαβυλωνίων, των Χετταίων και των Αιγυπτίων, αποκαλύπτουν σαφέστατα, ότι το κυνήγι αποτελούσε κατεξοχήν βασιλική δραστηριότητα.
Ενδείξεις αθλητικής δραστηριότητας εντοπίζονται και στις πολεμικές συγκρούσεις των προϊστορικών λαών, αφού ο πόλεμος ήταν ο μοναδικός τρόπος προστασίας της φυλής από τις εχθρικές επιθέσεις, αλλά και η κυριότερη μορφή άσκησης της επεκτατικής πολιτικής τους. Ειδικότερα, μετά τη δημιουργία του στρατού, οι ασκήσεις στο τρέξιμο, στο άλμα, στην πάλη και στο σημάδι ήταν αναγκαίες για την προετοιμασία των στρατιωτών και τη διατήρηση της καλής φυσικής τους κατάστασης.Η Μικρά Ασία και η Εγγύς Ανατολή δέχθηκαν στα εδάφη τους δεκάδες λαούς, που συγκρούσθηκαν μεταξύ τους, και από τους οποίους άλλοι επικράτησαν, ενώ άλλοι υποτάχθηκαν ή εκδιώχθηκαν. Από την 4η χιλιετία π.Χ. έως και την κλασική αρχαιότητα επικράτησαν στην περιοχή, διαδοχικά, Σουμέριοι, Βαβυλώνιοι, Ασσύριοι, Χετταίοι, Σημίτες, Αιγύπτιοι και Πέρσες. Διακριτικό γνώρισμα των λαών αυτών ήταν ο πολεμικός χαρακτήρας, γεγονός που ερμηνεύει την ενδυνάμωση του ρόλου του στρατού ως βασικού στοιχείου της επιβίωσης και της ανάπτυξής τους. Οι στρατιώτες έπρεπε να γνωρίζουν να ιππεύουν, να οδηγούν το άρμα, να διανύουν πεζοί μεγάλες αποστάσεις, αλλά και να χειρίζονται επιδέξια το ξίφος, το ακόντιο και το δόρυ. Όλες αυτές οι “αθλητικές” δραστηριότητες, στο πλαίσιο κυρίως του κυνηγιού και του πολέμου, συνόδευαν συχνά και τα θρησκευτικά τελετουργικά δρώμενα.
Στον χώρο του Αιγαίου, ήδη από τις αρχές της 2ης χιλιετίας π.Χ., οι Μινωίτες και, αργότερα, οι Μυκηναίοι χρησιμοποιούσαν ανάλογες ασκήσεις, προκειμένου να εκγυμνάσουν τους νέους πολεμιστές, να ψυχαγωγηθούν αλλά και για να τιμήσουν τους θεούς και τους νεκρούς τους. Έτσι, δραστηριότητες άθλησης όπως το τρέξιμο, η πάλη και η ρίψη όπλων, εντάχθηκαν στα ιστορικά χρόνια -από τον 8ο αι. π.Χ. και εξής-, στο πρόγραμμα των πανελλήνιων αγώνων.
Συνεχίστε την ανάγνωση, μαθαίνοντας για τα Ταυροκαθάψια!
