Νίκη ακονιτί

Κανονισμός που εφαρμοζόταν στα βαρέα αγωνίσματα. Κατά κυριολεξία σημαίνει τη νίκη που πετυχαίνει ο αθλητής χωρίς να σκονιστεί, δηλαδή χωρίς να πέσει στο έδαφος. Ουσιαστικά νίκη ακονιτί κερδιζόταν, όταν ο ένας από τους δύο αθλητές αποσυρόταν από το αγώνισμα, από φόβο για τον αντίπαλό του, ή όταν κάποιος από τους διαγωνιζομένους τιμωρείτο από τους ελλανοδίκες για παραβίαση κανονισμών, οπότε προφανώς ο αντίπαλός του ανακηρυσσόταν νικητής χωρίς να αγωνιστεί. Ο Φιλόστρατος αναφέρει ότι ο κανονισμός αυτός εφαρμοζόταν μόνο στο αγώνισμα της πάλης, όμως υπάρχουν στην ιστορία των Ολυμπιακών αγώνων παραδείγματα νικών ακονιτί τόσο στην πυγμή όσο και στο παγκράτιο. Ο πρώτος αθλητής που πέτυχε νίκη ακονιτί φαίνεται ότι ήταν ο παγκρατιαστής Δρομεύς από τη Μαντίνεια στην 75η Ολυμπιάδα (480 π.Χ.), όταν οι ελλανοδίκες απέκλεισαν από τους αγώνες το φημισμένο Θεαγένη.