Τα αγωνίσματα: άλμα, ακόντιο, δίσκος

ΤΟ ΑΛΜΑ

Το άλμα εις μήκος ήταν ένα από τα πιο επίπονα αθλήματα του πεντάθλου. Δεν είναι γνωστό αν ήταν απλούν, διπλούν ή τριπλούν. Το άθλημα διεξαγόταν, όπως και σήμερα σε σκάμμα που είχε μήκος 50 πόδια και ήταν γεμάτο με μαλακό χώμα για να φαίνεται το αποτύπωμα των ποδιών. Στη μια άκρη του σκάμματος υπήρχε ο βατήρ, όπου πατούσαν οι άλτες πριν πηδήξουν. Βασικό εξάρτημα για τον άλτη ήταν οι αλτήρες, βάση λίθινα ή μολύβδινα, που κρατούσε ο άλτης με τα δύο χέρια, και τα οποία τον βοηθούσαν να πετύχει καλύτερες επιδόσεις. Ο άλτης, κρατώντας τους αλτήρες έφτανε τρέχοντας μέχρι το βατήρα, όπου τους αιωρούσε πίσω – μπρός και εκτινασσόταν με τεντωμένα χέρια προς τα εμπρός: λίγο πριν προσγειωθεί, πετούσε τους αλτήρες προς τα πίσω και έπεφτε με τα πόδια κλειστά στο έδαφος

TO AKONTIO

Το αγώνισμα του ακοντίου διακρινόταν στον εκηβόλο ακοντισμό, δηλαδή βολή σε μήκος και το στοχαστικό ακοντισμό, δηλαδή βολή σε προκαθορισμένο στόχο. Στην Ολυμπία ως αγώνισμα του πεντάθλου επικράτησε ο εκηβόλος ακοντισμός. Το αγωνιστικό ακόντιο ήταν ένα ξύλινο κοντάρι μήκους 1.50 ως 2 μ. ελαφρότερο από το πολεμικό και πιθανότατα δεν είχε μεταλλική αιχμή. Η τεχνική της ρίψης του ακοντίου δεν διέφερε από τη σύγχρονη τεχνική παρά μόνο στη χρήση της αγκύλης, μας δερμάτινης λουρίδας – θηλιάς δεμένης στο κέντρο βάρους του ακοντίου. Με τη βοήθεια της, το ακόντιο αποκτούσε κατά την αυτή μεγαλύτερη προωθητική δύναμη. Η ρίψη του ακοντίου γινόταν στο στάδιο. Ο αθλητής κρατώντας το ακόντιο με το δεξί χέρι οριζόντια στο ύψος του κεφαλιού του έφτανε στη βαλβίδα και το εκσφενδόνιζε. Ο στοχαστικός ακοντισμός διεξαγόταν συνήθως από έφιππους, οι οποίοι, ενώ κάλπαζε το άλογό τους έριχναν το ακόντιο σε ένα στρογγυλό στόχο, συνήθως ασπίδα στερεωμένη σε στύλο.

Ο ΔΙΣΚΟΣ

Ένα από τα πιο αγαπητά αγωνίσματα ήταν η δισκοβολία. Το βάρος των δίσκων που ήταν συνήθως χάλκινοι, και σπανιότερα σιδερένιοι, μολύβδινοι και λίθινοι, κυμαινόταν από από 1245 έως και 5700 γραμ. Οι μεγαλύτεροι θα ήταν αφιερώματα. Για να γίνεται ο αγώνας με ίσους όρους, οι αθλητές έριχναν τον ίδιο δίσκο. Η ρίψη γινόταν από τη βαλβίδα. Ο αθλητής αφού έτριβε τα χέρια του και τον δίσκο με άμμο για να μη γλιστράει τον αιωρούσε με το δεξί χέρι πάνω κάτω με δύναμη στρέφοντας συγχρόνως το κορμί και το κεφάλι προς τα δεξιά. Στην τελική φάση, λυγίζοντας τα πόδια και σκύβοντας προς τα εμπρός, εκσφενδόνιζε με δύναμη τον δίσκο. Οι επιδόσεις σημειώνονταν με μικρούς πασσάλους και το μήκος της ρίψης μετριόνταν με κοντάρι.